Ann Simons is de onderneemster achter de groep Wingmen bij Cronos. Ze is Olympische medaillehouder sinds 2000 in judo maar is ook coach, auteur en katalysator voor jonge ondernemers. Deze straffe madam vertelde ons in dit gesprek waarom ze dat pad bewandeld heeft, hoe ze haar passies integreert in haar dagelijks leven en waar haar ambities voor de toekomst liggen. 👇

Van sport op wereldniveau naar ondernemen bij Cronos

Je hebt een heel uniek pad bewandeld van judo, naar politiek, naar ondernemen. Hoe is dat gebeurd?

“In 2006 ben ik gestopt met topsport vanwege een zware blessure waardoor ik niet meer kon stappen. Ik wist natuurlijk dat topsport maar voor een korte periode van mijn leven kon duren. Met geluk kan je 10 jaar op hoog niveau sporten en dan neem je een zware hypotheek op je toekomst. Daarna heb ik 7 jaar in een kabinet in de politiek gewerkt. Ik ben dan in 2013 heel gewoontjes bij de Cronos Groep terecht gekomen; we hadden de verkiezingen verloren en ik had een job nodig. Ik woonde in Kontich en was met Jef de Wit (mede-oprichter van Cronos nvdr.) gaan spreken.

Technologie was niet helemaal mijn ding, maar mensen wel. Kansen en hulp bieden aan jonge ondernemers met grote dromen was waar het mij om ging. Als je kijkt naar de ‘Why-How-What’ van Simon Sinek, dan is technologie de ‘what’ en het groeien en mensen kansen geven de ‘how’ bij Cronos. Mensen laten geloven in zichzelf, dat is waar mijn kracht ligt. Ik heb zelf altijd mentoren gehad tijdens mijn sportcarrière. Dankzij hun vertrouwen ben ik kunnen groeien. Dat was de link waar Jef en ik elkaar in hebben gevonden. Hij bracht me op het idee om mijn ervaring als topsporter te gebruiken om jonge ondernemers te inspireren in coachingsessies en workshops. Dit maakte dat ik uiteindelijk een jonge ondernemerstraject heb opgezet. Een aantal van die ondernemers hebben hun bedrijf opgericht onder mijn vleugels, en dat is dan Wingmen geworden.”

Het lijkt geen evidentie om van topsport op wereldniveau naar ondernemen te gaan. Wat zijn de grootste verschillen? Mis je de sportwereld?

“Evident is het inderdaad niet. Je hoort wel vaker ‘ondernemen is een topsport’. Ik ben het daar niet mee eens. Topsporten is gedurende een korte periode van je leven hard werken, maar ook gepamperd worden. Mentoren en coaches maken je planning en bestuderen wat jij moet doen. De topsporter zelf moet zich enkel bezighouden met uitvoeren; trainen, rusten, eten. Je moet niet stilstaan bij visie of strategie. Sterker zelfs; als je teveel nadenkt raak je je focus kwijt. Daartegenover staat een ondernemer die heel veel tegelijkertijd moet aankunnen. Je moet zelf je visie, missie, strategie bepalen. Niemand zegt je wat je moet doen of waar je moet zijn. Er wordt niets op een plateautje aangereikt.

Ik dacht dat ik na mijn sportcarrière iets anders moest gaan doen. Ik wilde een tweede carrière maken in technologie en daarin uitblinken. Na mijn eerste droom een nieuwe droom zoeken en die waarmaken. Maar uiteindelijk ben ik heel lang heel ongelukkig geweest door weg te stappen van mijn passie. Voor mezelf is en blijft dat nog steeds sport. Mijn talenten liggen in het goed kunnen luisteren, gestructureerd feedback geven en zo mensen helpen de volgende stap te zetten. Dit vertaalt zich in het ondernemerschap en coachen, maar mijn passie is sport. Daar heb ik lang tegen gevochten.

Ik zie het soms als de prijs van het goud. Als je op het allerhoogste niveau hebt meegespeeld en je stopt ermee, dan val je van de Champions League terug naar de crèche, of dat nu in de sport, politiek of ondernemerswereld is. Je had roem en erkenning, en dat link je aan je identiteit en gedrag. Nu ben ik gestopt met daartegen te vechten. Ik ben een judoka, en de buitenwereld verwijst naar mij als de ‘ex-judoka’ en niet als ‘onderneemster’ en ik mag daar ook trots op zijn. Ook bijvoorbeeld Heidi Raekels die ondertussen echt toponderneemster is, wordt nog steeds in het nieuws vernoemd met ‘ex-judoka haalt miljoenen binnen voor haar bedrijf’.

Het dubbele aan dit verhaal is dat als ik terug kon gaan in de tijd, ik niet aan topsport op wereldniveau had gedaan. Ik heb tijdens mijn studentenjaren voor een studie in economie gekozen omdat dit praktisch en logistiek te combineren was met topsport. Maar ik wilde eigenlijk dokter of psycholoog worden. Als ik terug kon gaan zou ik daarvoor hebben gekozen. Ik werd als topsporter niet geacht mensen te helpen, maar geholpen te worden. Dat was een innerlijke strijd tegen mijn natuur. Als dokter had ik dat wel kunnen doen, en ik kon nog steeds mijn sport beoefenen, al was het niet op wereldniveau. Dat had ik liever gehad en dan had ik nu fysiek en mentaal niet die hypotheek moeten betalen, die ‘prijs voor het goud’.”

Een autoriteit in het leven na topsport

We zien toch dat je zeer actief en gemotiveerd bent; er lijkt nog veel ambitie in jou zitten. Heb je nu dan geen tweede droom meer?

“Toch wel, maar die koppelt nu terug aan mijn passie . Ik wil graag gekend zijn rond het thema van een leven opbouwen na een topsportcarrière. Het is een problematiek die ik zelf heb ervaren en nu anderen bij wil helpen. Mijn droom is het welzijn van mensen te verhogen, zonder dat ze hun ambitities moeten loslaten. Het kan ook zonder, of toch met minder pijn. Je hoeft niet de rest van je leven de fysieke en mentale gevolgen te dragen van topsport. Daarom heb ik ook mee Path to Purpose opgericht, waarbij we topsporters tijdens en na hun carrière begeleiden om hun welzijn te bewaken.

Binnen dat thema werk ik ook met de meisjes rugbyploeg BEL7. Met deze ploeg droom ik ervan om op de Olympische Spelen te staan. Ik wil bewijzen dat het mogelijk is om jonge sporters te begeleiden om een Olympische prestatie neer te zetten zonder de hypotheek op hun toekomst te moeten betalen. Hiervoor heb je natuurlijk financiële middelen en de juiste begeleiding nodig. Daar wil ik nationaal en internationaal mee bewijzen dat het ook anders kan. Ze zijn nu nog erg jong, binnen 7 jaar zijn ze op hun top. Ik ben er klaar voor om deze meisjes te begeleiden en die droom te vervullen. Het heeft lang geduurd omdat ik zelf over dit thema zo in de knoop zat, maar nu ben ik er wel klaar voor.”

Overwinningen en uitdagingen

Je hebt al veel bereikt in je leven, maar wat zie jij als je grootste successen?

“Ik ben streng voor mezelf dus het is moeilijk om iets echt te zien als een succes. Iets waar ik toch trots op ben, is het overwinnen van mijn anorexia. Ik heb 8 jaar anorexia gehad. Ik heb dat overwonnen op 17 november 2018. Dat is een moment dat ik nooit zal vergeten. Ik heb toen mezelf in de ogen gekeken en gezegd: ‘Je hebt mijn leven genoeg beheerst, nu ga ik gewoon eten!’. Dat was echt één van mijn grootste overwinningen.

Een 2de succes is het overwinnen van mijn knieblessure die mij heeft doen stoppen met judo. Samen met dokter Bellemans zijn we erin geslaagd om van een situatie waarin ik bijna niet meer kon stappen te gaan naar het lopen van een marathon. Ik heb zo veel voldoening kunnen halen uit die prestatie. Dokters hadden me gezegd dat ik nooit meer ging kunnen lopen. Ik ben uit die diepte geklommen en heb mezelf overstegen om erbovenop te komen.”

We hadden verwacht dat je toch iets zou zeggen over je sportcarrière, olympische medaille of het schrijven van je boek ‘De Zachte Weg’! Waarom zijn het overwinnen van anorexia en je knieblessure belangrijker voor jou?

“Voor de buitenwereld lijken de Olympische Spelen natuurlijk een grote overwinning. Dat was het ook, geen twijfel. Maar ik haal vooral voldoening uit groeien en leren. Telkens een nieuwe stap zetten en iets opbouwen is wat mij vooral trots maakt. Het is fantastisch om iets te kunnen overwinnen dankzij doorzettingsvermogen. Ik heb ook geleerd om daarin respect voor mezelf te bewaken; de week na die marathon heb ik er niet opnieuw één gelopen.

Mijn boek voelt gelijkaardig aan. Dat is zeker een succes geweest voor mij. Ik wilde een boek geschreven hebben voor ik 40 werd, en dat is gelukt! Maar daar struikel ik over een uitdaging; ik verleg de meet soms als ik er bijna ben. Toen mijn boek bijna af was, moest het ineens niet meer ‘een boek voor mijn 40ste’ zijn, maar moest het nog veel verkopen, goede recensies halen, eventueel internationaal gaan, … Daardoor werden die doelen uiteraard niet meer haalbaar en kon ik niet echt genieten van mijn boeklancering.”

Dat brengt ons misschien naar onze volgende vraag; wat zijn jouw grootste uitdagingen?

“Het is zeer vermoeiend dat het nooit goed genoeg is. Dat is wel echt mijn uitdaging. Niet alleen voor mezelf, maar ook in mijn verwachtingen naar anderen. Voor sommige mensen is ‘goed’ gewoon voldoende. Ik heb dan de neiging om te denken ‘maar je kan nog veel meer!’. Ik moet aanvaarden dat ik waarschijnlijk nooit meer op wereldniveau ga meespelen. Ik wil kunnen blijven bouwen aan zaken zonder te zeggen dat het niet genoeg is.

Mijn zoon had bijvoorbeeld vorig weekend een feestje bij een vriend en een bekerwedstrijd op hetzelfde moment en moest dus kiezen. Hij vroeg aan mij wat ik zou doen, waarop ik antwoordde: ‘Dat is toch duidelijk, daar moet je zelfs niet over nadenken!’. Ik veronderstelde dat hij natuurlijk voor de beker zou gaan. Hij antwoordde dan: ‘Oké, dan ga ik naar het feestje!’ en dan moest ik op mijn tong bijten. Ik heb hem dan wel gewoon naar het feestje gebracht hoor!”

“De tweede uitdaging klinkt misschien raar, maar dat is volhouden en falen. Ik heb judo volgehouden en ik heb mijn studies ook volgehouden. Maar nu is mijn uitdaging om terug in de leerzone te gaan. Terug durven falen. Al weet ik dat het moet als je iets nieuw wil leren of opbouwen, toch durf ik het vaak niet. Wat dan gebeurt, is dat ik opgeef net voor ik kan falen, zodat ik het idee dat ik in mijn hoofd had gecreëerd niet moet aanpassen aan de realiteit. “

Netwerk

Is er iemand die je graag ooit zou ontmoeten?

Ik denk aan Oprah Winfrey. Zij is echt het toonbeeld van iemand die veel tegenslagen heeft gehad en zich echt uit een put heeft getild. Ze is nooit gestopt met haar dromen na te jagen en te evolueren. Ze is haar geloof en vertrouwen in zichzelf nooit verloren en daar kijk ik ontzettend hard naar op.

Uiteraard wil ik ook meer mensen ontmoeten die te maken hebben met topsportcoaching en een 2de carrière uitbouwen na topsport. Spontaan denk ik aan die Engelse voetballer, Marcus Rashford, die in het EK zijn strafschop miste en een golf van racisme en kritiek over zich heen kreeg. Als je weet dat hij uit een enorm uitdagend milieu komt; vader vermoord, moeder met financiële moeilijkheden, … Ik wil hem vooral kunnen zeggen dat hij in zichzelf moet blijven geloven. Dat hij blijft groeien en zichzelf niet verliest. Wat hij tot nu toe al heeft bereikt is enorm inspirerend.”

Ann Simons, een krachtige onderneemster met enorm veel doorzettingsvermogen, zet ons aan het denken over hoe passie de basis is van geslaagde ambities en dromen. We onthouden vooral dat jouw eigen moeilijkheden overwinnen meer voldoening kan geven dan aan de wereldtop te staan. Wil je graag meer weten over Ann? Bestel hier haar boek ‘De Zachte Weg’ of volg haar op Linkedin.